یکی از حقایق پرمعنا و سازندهی ابعاد بشری دعا و نیایش با مقام ربوبی است. گرایش شدید به منفعت و لذت و خودکامگیها همواره، انسانهای بسیاری را در همهی دوران و در همهی جوامع از برقرار ساختن ارتباط تکاملی انسان با کمال مطلق محروم نموده است.
دعا، نیاز فقیر مطلق به پیشگاه غنی مطلق است. فقر و نیاز بنده هیچ حد و مرزی ندارد همانگونه که بینیازی و قدرت و کرم پروردگار بیحد و مرز است. بارزترین شکل دعا در قرآن کریم و کلام معصومین (ع) تجلی یافته است، شاعران نیز در دورانهای مختلف به تاسی از قرآن و ائمه(ع) مضامین دعایی والایی را در شعر خویش وارد نمودهاند، به گونهای که برخی از آن اشعار دعایی زمزمهای ماندگار در طول اعصار و قرون گشته است، آن گونه که هر ساله در ایام حج اشعار ابینواس شاعر عصر عباسی را میبینیم که در فضای بیت اللهالحرام طنینانداز است.